بسم الله الرحمن الرحیم
جان را رها کردهاند و جسم را چسبیدهاند... وه چه ناکمال معاملهای!!!
دل را رها کردهاند و میل را تمنا نمودهاند، چه ناتمام بینشی!!!
از جسم و هر آنچه به آن است، ذرهای کوتاه نمیآیند و لحظهای غفلت نمیورزند، اما به آنچه در دل و جان و فکرشان وارد میشوند هیچ ابایی ندارند...
آیا نمیدانند که «ای برادر تو همه اندیشهای، مابقی خود استخوان و ریشهای....»
أَرَأَیْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلَهَهُ هَوَاهُ أَفَأَنتَ تَکُونُ عَلَیْهِ وَکِیلًا
(فرقان، 43)