بسم الله الرحمن الرحیم
همه بتهای غفلت را باید شکست...
«وَ تَٱللَّهِ لأَکِیدَنَّ أَصْنَامَکُمْ بَعْدَ أَن تُوَلُّواْ مُدْبِرِینَ * فَجَعَلَهُمْ جُذَاذاً إِلاَّ کَبِیراً لَّهُمْ لَعَلَّهُمْ ِالَیْهِ یَرْجِعُونَ»
(انبیاء 57 و 58)
لازم است...
لازم است...
لازم است غفلت ها را دریدن!
در حقیقت، غفلتها همان بتهاییاند که به این قالب در آمدهاند
این بت ها در درون ماست، در درون خود ما، خانواده ما، دوستان ما، جامعه ما...
غفلت هر چیزی است که مشغول میکند؛
هر چیزی است که لحظه حقیقی عبور را؛ مرگ را و حساب را کم رنگ میکند
یک فیلم، یک تلویزیون، یک متن، یک برنامه، همه ممکن است بشود همان بت.
یک دوست داشتن، یک علاقه: به کسی، به چیزی، به مکتبی، به جریانی، به امری...
باید مراقب بود.
آدم باید لحظه لحظه خود را رصد کند و لحظه لحظه خود را بپاید
اگر رصد لحظه به لحظه نباشد غفلت لحظه به لحظه خواهد بود...
پرده پندار میباید درید...
ریشه بسیاری از غفلتها توهم است، خیال است، میل است، آرزوست، تمایل است، خواسته است، پندار توهم و خیال است، تصور است،
توبه تزویر میباید شکست...
ریشه بسیاری از بیچارگی ها تزویر است، هم برای خود شخص مزوّر و هم برای دیگرانی که تناقضات رفتاری و کرداری و گفتاری او را نمیفهمند و بیبصیرت کل مسأله را انکار میکنند!
هر لحظه باید به اندیشه و فکر و پناه پروردگار عالمیان بود که «کل یوم هو فی شأن».